Gelukkig zijn moet je durven

Gelukkig zijn is net als boos, verdrietig of bang zijn. Dat moet je durven. Of niet?
Eigenlijk zijn die emoties er gewoon. Of je ze nu opmerkt of niet. Of je er nu wat mee doet of niet.

Emoties zijn als een soort weer. Iedereen kan alle soorten weer beleven. Het heeft vaak niet zoveel met jou te maken welk weer er is.
Als ik me boos maak om iets, dan kan dat met van alles te maken hebben en voor een klein deeltje met de situatie van dat moment. Zo kan de hele dag van alles tegenzitten, overvolle mailbox behalve die ene mail waar ik op zat te wachten, vertraagde bestellingen en irritant verkeer. Allemaal nog niks aan de hand.

Totdat ik thuiskom en mijn lief vraagt of ik de tussendeur achter me dicht wil doen omdat het tocht. … ZUCHT, rollende ogen, … en… AHA. Gelukkig tegenwoordig snel het inzicht dat ik kan schakelen en niet speelbal van mijn emoties ben. Wel de toeschouwer ja, maar ik speel niet altijd mee als ik geen zin heb. Maar daarover misschien een andere keer meer.

Dat je elders spanning kunt verzamelen dan waarop het uiteindelijk getriggerd wordt en vrijkomt, zullen meer mensen bij zichzelf herkennen schat ik in. Als echter een ander boos wordt, dan vergeten we dat mechanisme onmiddellijk en nemen we aan dat het komt door de directe situatie daaraan voorafgaand. En mogelijk ook nog wel dat jij zelf daar een rol van betekenis in hebt. Of dat nou als schuldige is of als trooster of wat dan ook.

Wat als ik emoties vanaf nu even een tijdje als precies gelijk met het weer beschouw? En dat mensen innerlijke barometers hebben. Zoals temperatuur (woede), luchtvochtigheid (verdriet), windkracht (angst) of heldere blauwe lucht met lekker veel zonlicht (blijheid). De gevoeligheid om verschil op te merken kan per persoon anders zijn.

Ik ben mijn eigen proefpersoon. Mijn eigen werk in wording. Nooit af en altijd in beweging en benieuwd naar wat voor me werkt. Nu ga ik ervan uit dat het weer (en emotie) er gewoon is, mag zijn en op z’n tijd voorbij gaat. Ik hoef er niks aan te doen om het te veranderen.

Het is al een gegeven dat het uiteindelijk verandert. Ik weet alleen wanneer er een bepaald ‘metertje’ is getriggerd en aangeeft dat er verschil is ontstaan met eventjes daarvoor. Dat is opgemerkt. Dat is mooi. Dan kan ik nu weer gaan doen of aan denken waar ik zin in heb.

Waarom zou ik (niet) doen wat ik het liefste doe?
Een prachtig voorbeeld dat ik laatst hoorde van Tony Robbins illustreert voor mij de ‘waarom’-vraag. Bijen willen maar één ding. Nectar. Daarvoor zijn ze de hele dag op pad/in de lucht. Ze gaan aan achter wat ze willen en blijven dat doen tot ze dood gaan. Niks geen pensioen of vakanties. Ze doen al wat ze het liefste doen. Wat ze daarmee ook doen, is stuifmeel verspreiden. Want aan hun poten blijft dat kleven en onderweg of bij andere bloemen verliezen ze daar weer wat van. Dat doen ze niet expres en kunnen ze ook niet expres níet doen. Door hun verlangen naar nectar te volgen, zorgen ze dat bloemen kunnen ontstaan…

Speciale dank aan

Laura Jacob. Voor haar snelle en professionele ondersteuning in het werk aan Adnil’s Toolbox.
Betrokken bij haar en mijn werk, oplossingsgericht en absoluut versterker van wat in een ander leeft.