Over geven
Uitgangspunt is dat er voldoende is. Voldoende water, tijd, geld, voedsel, onderdak. Alleen niet eerlijk verdeeld onder iedereen. Tja, daar kunnen we het wel over eens zijn, toch?
Gulheid is ook niet gelijk verdeeld onder iedereen. Ik kwam een plaatje tegen waarop stond dat gulheid niet wordt afgemeten aan hoeveel iemand geeft, maar aan hoeveel iemand zelf houdt. Daar had ik moeite mee. Ik snap het principe wel. Want mijn moeder coördineert jaarlijks de collecte van de Brandwondenstichting in haar gemeente. En dan loop ik met mijn zus ook in een wijk geld op te halen voor het goede doel. We hebben gemerkt dat de bewoners van rijtjeshuizen over het algemeen veel meer geven dan de bewoners van grote vrijstaande huizen en villa’s. Dat is opvallend vaak het geval.
Dus daar denk ik aan bij die uitspraak. Als je weinig geld hebt en je geeft veel daarvan weg, dan noemen we dat guller dan als je veel geld hebt en je geeft hetzelfde of minder weg dan de eerste persoon. Toch blijf ik er met dit begrip moeite mee houden. Want voor mij is gulheid meer de bereidheid om te delen. En het feit dat iemand iets weggeeft, wetende dat hij of zij er niks van diegene voor terugkrijgt, blijft mooi. In welke mate dan ook.
Ja natuurlijk kan iemand er een goed gevoel voor terug krijgen. Dat is waar. Een oude discussie of altruïsme bestaat. Het oprecht iets voor ander doen zonder er iets voor terug te willen krijgen. Geheel zonder eigenbelang dus. Een deel is ervan overtuigd dat dat nauwelijks kan, omdat je je allicht een beetje beter over jezelf voelt, omdat je een ander hebt geholpen. Een andere visie is dat wat je geeft, altijd bij je terugkomt, via welke route dan ook. Misschien niet in dezelfde waarde van dezelfde persoon. Maar zoals het spreekwoord zegt ‘wie goed doet, goed ontmoet’.
Hoe dan ook, in alle gevallen vind ik het gewoon prettig als ik een ander kan helpen met iets wat ik op dat moment (ervoor) over heb. Of dat nu tijd, aandacht, energie, geld, spullen, een glimlach, begroeting of een knuffel is. En waarschijnlijk is dat inderdaad eigen belang. Want ik vind het een leuk idee dat we met ons gedrag de wereld kunnen beïnvloeden. En het liefst nog mooier maken. En hoe meer mensen blij zijn met wat ze hebben (gekregen) hoe beter, lijkt mij.
Dat brengt mij bij ontvangen. Want dat is een onmisbaar onderdeel van geven, zoals kop en munt. Als iemand mijn kadootje niet aanneemt, heb ik het dan wel gegeven? Volgens mij niet. Dan heb ik meer een aanbod gedaan. Persoonlijk ben ik een hele tijd beter geweest in geven dan ontvangen. Ontvangen voelde ergens als hulpbehoevend of dat ik iets tekort kwam wat die ander moest aanvullen. En dat paste niet bij mijn beeld van onafhankelijkheid, overvloed en een van mijn belangrijke drijfveren in mijn leven ‘zelf doen’.
Later ben ik steeds meer gaan waarderen dat mensen dingen van mij gewoon aannamen. Hulp in allerlei vormen, ideeën, uitnodigingen voor feestjes en al het andere dat ik hen aanbood. Dankzij hun ontvangst, kon ik daadwerkelijk geven en me daarover goed voelen. En daarmee leerde ik meer over mezelf en kon ik nog beter bepalen wat ik belangrijk vond om te doen en laten. Dus totale onafhankelijkheid is een illusie. Ik vorm mezelf als persoon juist door de omgang met andere personen. Dat besef van afhankelijkheid levert gek genoeg een dik gevoel van vrijheid op…
Dat wil niet zeggen dat ik nu alles aanneem wat anderen mij aanbieden. Ik ben namelijk mens en heb daardoor voorkeuren. Door te laten weten wat die zijn kan ik makkelijker de mensen ontmoeten die ik wat te bieden heb of die mij wat te bieden hebben. Dat bedoel ik niet zozeer zakelijk, maar meer als de manier waarop het leven werkt. Namelijk mensen bij elkaar brengen die iets voor elkaar kunnen betekenen. Door daarop te vertrouwen geef ik makkelijker weg aan de mensen die ik tegen kom en neem ik ook makkelijker aan als iemand mij hulp aanbiedt.
Sterker, ik vraag ook actief hulp tegenwoordig. En niet omdat ik die ander dan dat goede gevoel gun van van betekenis zijn. Maar gewoon omdat ik vooruit wil en het alleen doen soms te lang duurt. Dus wel zelf doen, maar niet alleen 😉 Daarbij is het gaaf om te merken dat ik het goed begrijp als iemand iets van mijn aanbod niet wil of kan aannemen. Dat is iemands totale vrije keuze. Daarom geef ik zoveel mogelijk en alleen als ik iets graag wil geven. Niet (gauw) om er iets voor terug te krijgen. Niets concreets dan, wel dat goede gevoel natuurlijk.
Als laatste nog een mooi inzicht wat zo oud is als de weg naar Rome. Of nog ouder. Maar wat zich de laatste tijd steeds weer in andere vormen aanbiedt. Een filmpje. Een ervaring. Iemand die erover vertelt. Kortom, het blijft me er aan herinneren. En nu neem ik het niet alleen aan. Ik schrijf het ook hier op, als herinnering voor mezelf en om te delen met jullie: Als er ondanks alle overvloed in de wereld, toch iets is in je leven wat je denkt tekort te komen, geef daar dan zelf wat van. Aan jezelf of aan anderen. Voor mij werkt het bijvoorbeeld ook bij te weinig ruimte in druk verkeer –> zelf geven –> meer ruimte. Idem voor aandacht, knuffels, bloemen, uitjes en zelfs geld.
Ten overvloede: je hoeft uiteraard niks van me aan te nemen. Daarom heb ik in deze deelbrief ook een oefening opgenomen, waarmee je voor jezelf kunt uitproberen wat het je oplevert.
Speciale dank aan
De diverse mensen die mij in de afgelopen week hebben uitgelokt om nog meer van mezelf te laten zien. Twee voorbeelden. Een stagiaire vroeg of ik strenger wilde zijn en ik ontdekte in het gesprek erna inderdaad een nieuw niveau van mijn strengheid. Diegene noemde het confronterend. Mooi!
Een wervelende coach (Veronique Prins) die in een gratis webinar-serie allerlei uitdagende opdrachten gaf, heeft mij een hele nieuwe bril gegeven om naar mijn onderneming te kijken. Met die bril op heb ik een aantal concrete veranderingen doorgevoerd, die me direct extra energie hebben gegeven. Zowel zichtbaar op een deel van de website als achter de schermen, richtinggevend aan mezelf.
Abraham Hicks:
“When you are in alignment with who-you-really-are, you cannot help but uplift those with whom you come into contact. Your value to those around you hinges upon only one thing: your personal alignment with the Source. And the only thing you have to give to another is an example of that alignment—which they may observe, then desire, and then work to achieve—but you cannot give it to them. Everyone is responsible for the thoughts they think and the things that they choose as their objects of attention.”
En overgeven
Aan het leven. Of aan de liefde. Of is dat ergens gewoon hetzelfde? Als ik bij mijn kipjes in de tuin ben in ieder geval wel. Dan kijk ik naar die witte fluffy bollen die op twee pootjes rond wandelen. steeds op zoek naar lekkere beestjes. Een vlieg in het gras is een klein sprintje waard. Ondanks de snelle extra inspanning, toch nog mis. Datzelfde moment lijkt ze het alweer vergeten en pikt tevreden een miertje tussen de tegels uit. Na een beetje krabben in het gras, vist ze ook daar weer iets lekkers uit. Dan is het blijkbaar tijd om te poetsen. Ze zet de veren dik op en pikt eens links in de veren en dan eens rechts.
Ik zie er geen enkele logica in. Maar ze is stralend wit, ondanks dat ze regelmatig in het zand zit te wroeten. Dus het zal wel goed zijn. Ze poetst onverstoorbaar verder. Nu verdwijnt haar koppie voorover bijna helemaal onder haar buik. Daarna weer onder een vleugel. Zo. En dan laat ze zich vallen. Ineens ligt ze naast een struikje op haar zij in het gras. De poten recht uitgestrekt. Een gek gezicht. Daar komt haar zuster-kip aan. En laat zich ernaast vallen. Samen liggen ze ontspannen in het warme voorjaarszonnetje. Langzaam gaan de oogjes een beetje dicht. Heerlijk.
Zelf lift ik mee op dat gevoel van totale ontspanning. Ik voel de warmte van de zon door mijn kleren en op mijn wangen. Een zachte wind blaast over mijn handen. Alle gedachten staan stil en ik zie, hoor, ruik en voel superveel. Dikke witte pofwolken, scherpe kleuren in de tuin, geurige bloemetjes, een grasmaaier op een verre achtergrond en een soort stilte door alles heen. Wat me later opvalt is dat er dat moment geen enkele gedachtes bij me opkomen.
De stilte wordt onverwachts anders als alle mussen ophouden met kwetteren. De kippen stuiven met een alarmerend geluid de struiken in. Dan zie ik ‘m ook. De sperwer.
Een relatief kleine roofvogel vergeleken met de kippen. Maar formaat maakt niet zoveel uit. Een roofvogel is gewoon een roofvogel. De kippen waren al in veiligheid voordat ik ‘m had opgemerkt. Dat vind ik ook zo mooi aan het overgeven aan het moment. Hoe ontspannen ze ook lijken te zijn, ze zijn altijd volledig klaar voor het volgende dat zich aandient.
Doet me denken aan aikido. Daar werd ons gezegd altijd in een staat van alerte ontspannenheid te zijn. Dan kon je elke situatie (lees ‘aanval’) aan. Maar vooral niet tè alert. Want dan ga je denken aan de meest waarschijnlijke soort aanval of vermoedelijke richting waar die uit zou komen. En dan ben je dus niet meer klaar voor alles. Je bent meer klaar voor bepaalde situaties. Maar ook minder klaar voor een aantal andere. Als iets uit een onverwachte hoek komt, ben je gewoon te laat. En voor een samoerai betekende dat dood. Die levensbedreigende druk voelen we niet zo letterlijk elke dag. Want we hebben veel veiligheid weten te organiseren.
Maar dat houdt de dood niet voor altijd weg. Uiteindelijk kunnen we het einde van ons bestaan als persoon niet vermijden. Maar waar we wel nog wat in kunnen leren.. Laat ik voor mezelf spreken. Waar ìk nog wel wat in kan leren is vóór die tijd mij zoveel mogelijk echt levendig voelen. Die alerte ontspannenheid zonder té alert te zijn. Simpelweg leven en me overgeven aan wat in dat moment is. Dat betekent niet dat ik gelaten alles moet ondergaan. Dat voelt eerder als al een beetje dood. Overgeven betekent juist dat ik direct kan handelen zoals op dat moment van me gevraagd wordt. Niet letterlijk door iemand aan mij gevraagd, maar wat de situatie van me vraagt. Doen wat er gedaan moet worden. Of zeggen wat gezegd moet worden.
En wat dat is, dat kan je leren voelen. Op je intuïtie vertrouwen, je hart volgen, je zesde zintuig, je laten leiden door je onbewuste. Dat soort benamingen wijzen naar dat gevoel. Hoe dan ook, je overgeven aan iets dat groter lijkt dan jezelf. En dat tegelijk jij zelf ook bènt. Zoals het leven. Of de liefde. Dat klinkt op sommige momenten van scheve alertheid mogelijk als zweverig. Of zwak. Of onhaalbaar. Maar op momenten dat je het ervaart als meebewegen op de stroom van het leven, dan herken je die ongekende kracht. En dat is mogelijk op elk moment ongeacht waar je mee bezig bent.
Gisteren ervaarde ik weer zo’n ochtend. Ik had een beetje uitgeslapen en lag knus onder mijn dekbedje. Lekker warm en zacht dekbedje. Waarom zou ik daar onderuit gaan? En toen voelde ik de stroom gedachten. Het waren eigenlijk niet echt concrete gedachten, maar meer een soort drive die me in actie bracht. En voor ik het bewust besloot, stond ik al naast het bed. Het beddengoed lag in de was, de ramen open, aangekleed, de boodschappen gehaald, huis gestofzuigd, wastafel en wc’s gepoetst. Zo, nu eerst een thee. Dat noem ik ‘de race’. Dat gebeurt meestal als ik niks specifieks denk te ‘moeten’ gaan doen. Dan volg ik de ingevingen. En doe ik in anderhalf uur waar ik normaal gesproken minimaal 2x zoveel tijd voor nodig heb als ik het plan.
De rest van de dag was ik stoned van de energie. Veel voldoening. Een gevoel van trots om te wonen in een mooi en goed onderhouden huis. En van rijkdom na een blik op de kleurige hoek vol fruit op het aanrecht. Zoveel om te waarderen. Ook mijn ingevingen. Nu gingen ze toevallig over het huishouden. Soms gaan ze over mijn bedrijf. Soms over sporten of juist rust nemen. Soms over op visite gaan bij of iets doen voor andere mensen. En telkens als ik ze volg, voel ik me sterk, gesteund en levendig. Ik ben dol op dat gevoel. Ik wil meer en meer leren vertrouwen en overgeven. Uit liefde voor het leven. En dus mezelf.
De wereld vandaag ‘n beetje mooier maken?
Stap 1. Kijk eens naar je eigen leven op dit moment. Waar ben je het meest tevreden over? Wat gaat goed, loopt soepel, is prima zo?
Mooi.
Stap 2. En neem nu een behoefte die nog niet naar tevredenheid vervuld is. Wat is er nog onvoldoende naar je zin? Waar wil je meer van? En wat zou je dat dan opleveren?
Stel die laatste vraag een paar keer tot je bij de kern komt.
Doe dat zeker als je iets heel concreets kiest als (nóg) een auto of een eigen huis. Dat staat vaak symbool voor een onderliggende behoefte. Zoals bijvoorbeeld zelfstandigheid of belangrijkheid of vrijheid.
Idem als je iets wilt van anderen, zoals meer vriendschap(pen), gesprekken waarin naar jou geluisterd wordt, de vraag hoe het echt met je gaat, enz.
Stap 3. Geef jezelf meer van wat je als tekort voelt. Hoe kan je dat doen? Kies een manier die bij je past.
Ter inspiratie hier het vervolg van bovenstaande voorbeelden:
In het eerste voorbeeld kan je iets regelen waardoor je jezelf zelfstandiger, belangrijker of vrijer vindt. Hoe kan je jezelf nu meer zelfstandigheid, belang, vrijheid geven?
Waar doe je het tegenovergestelde? Wanneer stel je je afhankelijk, onbelangrijk of onvrij op? Pas dat aan.
In het tweede voorbeeld kan je zelf je meer vriendschappelijk opstellen. Wat versta jij onder vriendschap? Ga dat nu doen voor iemand.
Wil je meer gesprekken met anderen? Spreek mensen aan of bel ze op en luister zelf naar de ander.
Stel zelf iemand de vraag hoe het echt met hem of haar gaat.
Stap 4. Herhaal dagelijks. Merk op wat het bij je teweeg brengt. En in je omgeving.
En een plezierig vervolg van vandaag gewenst!